Km 167,6; Ib -nadwarciańska wieś Pierwoszewo.

Km 164; pb - rwący prąd;

Km 163,2 - prom górno linowy lina na wysokości 6 m. lb – Wartosław. Wieś sołecka,  poczta. Wieś w gminie Wronki, powiat szamotulski. Położona nad Wartą 8 km na zachód od Wronek. Niegdyś miasto (przywilej z 1785 r.)
o pierwotnej nazwie Nowymost, na lewym brzegu Warty. Ma układ trzech równoległych względem siebie ulic, które łączył od strony wschodniej plac targowy z kościołem. Upadek miasta nastąpił w połowie XIX w. kiedy rząd pruski ograniczył handel barierami celnymi, a produkcja rzemieślnicza nie miała rynku zbytu. 

Pb - wieś Krasnobrzeg. Strażnica Wodna. Krasnobrzeg (64-513 Mokrz, tel. 0-67 254 71 14).

Km 160,2: Ib - niewielka wieś Lubowo.

Km 157, 6 - prom górno linowy łączący sołecką i parafialną wieś Chojno na pb  malowniczo zlokalizowaną na tle puszczy z lewobrzeżnym Kowalewem.

„Chojno;  Wieś letniskowa położona nad Wartą i J. Radziszewskim, przy południowym skraju Puszczy Noteckiej, w odległości ok. 13 km na zachód od Wronek. W centrum wsi neobarokowy kościół z 1927 r. Z Chojnem związane są liczne opowiadania i anegdoty traktujące humorystycznie różne przejawy życia jego mieszkańców. Pod koniec XVIII w. teren obrzeża Puszczy Noteckiej został osiedlony przez tzw. Mazurów Wieleńskich, po których do ostatnich czasów zachowało się sporo reliktów budownictwa drewnianego. W odległości 1,5 km w kierunku płn-zach. jest położone J. Radziszewskie, a przy nim ośrodek rekreacyjno-wypoczynkowy. W odległości 2 km na zach. od tego miejsca znajduje się J. Chojeńskie, otoczone zewsząd lasami”.

Km 154 - na przemian pola i lasy. Początek Sierakowskiego Parku Krajobrazowego. Tu także zaczyna się obfitujące w czyste jeziora Pojezierze Międzychodzko-Sierakowskie.

     „Sierakowski Park Krajobrazowy   - Obszar 30 143 ha o bogatym polodowcowym ukształtowaniu powierzchni, z licznymi rynnami jeziornymi, pagórkami morenowymi i urozmaiconymi drzewostanami (najcenniejsze są tu buczyny). Płynąca w północnej części Parku rzeka Warta dzieli Park na dwa bardzo zróżnicowane obszary:

• w części północnej wydmowy teren Puszczy Noteckiej prawie w całości porośnięty monokulturowymi lasami sosnowymi, 
• w części południowej pagórkowaty teren morenowy z leżącymi
  w głębokich rynnach jeziorami, częściowo pokryty lasami liściastymi (m. in. pięknymi partiami lasów bukowych i mieszanych).W granicach Parku utworzono 4 rezerwaty”.

Km 153: pb - mała puszczańska wieś Bukowce. Tuż nad rzeką młody sośniak

Km 150": pb - spomiędzy drzew puszczy wyzierają zagrody Bucharzewa.

Km 148 - lasy po obu brzegach rozstępują się. Z daleka widoczne zarysy większej miejscowości.

Km 147 Ib - ujście strugi z niedalekiego Jeziora Lutomskiego.

Km 146; Ib - Sieraków w powiecie międzychodzkim. Stare miasto wielkopolskie o świetnej historii, związane z nazwiskami Krzysztofa Opalińskiego, króla Stanisława Leszczyńskiego i Jana Amosa Komeńsk:iego. Bardzo cenny późnorenesansowy kościół parafialny baroko"y kościół po ewangelicki i resztki średniowiecznego zamku Opalińskich. Znane Państwowe Stado Ogierów Siedziba gminy sierakowskiej w powiecie sierakowskim.

            "Długo by szukać drugiej takiej miejscowości jak Sieraków" - ta śmiała deklaracja otwierająca informator turystyczny o Sierakowie Wielkopolskim powodowana jest z pewnością po części lokalnym patriotyzmem, ale tym bardziej zachęca do naocznej weryfikacji jej treści. Na czym więc powinien spocząć wzrok wędrowca, który zawita w te strony, aby wyjechał z przeświadczeniem o prawdziwości postawionej na początku tezy?

 Już samo położenie nad Wartą, w pobliżu rozległych borów Puszczy Noteckiej, stwarza interesujące tło krajobrazowe. Swoje dorzucił lodowiec, który hojnie obdarzył te okolice malowniczymi morenowymi wzgórzami i osadził pośród nich liczne jeziora. W takich warunkach flora i fauna rozwijały się ochoczo i trwa to do dzisiaj, czemu sprzyjają czyste wody i lasy.
      Tyle Stwórca. A człowiek? Na szczęście nie zmarnował danych mu przez naturę darów - ochrania je, a nawet pomnaża. Ale po kolei: Najstarsze ślady obecności ludzi w tych stronach pochodzą sprzed około 8000 lat p.n.e. Pierwsza wzmianka pisemna o Sierakowie pojawiła się w roku 1251, a o prawach miejskich źródła wspominają po raz pierwszy w roku 1388.
     Z historią Sierakowa związany jest najsilniej magnacki ród Opalińskich, którzy kupili miasto w roku 1591.    To oni sprowadzili tutaj ojców Bernardynów i ufundowali im kościół i klasztor. Kościół, w zamyśle fundatorów - mauzoleum Opalińskich, przechodził zmienne koleje losu. Pełni dziś rolę świątyni parafialnej; pełno w nim dzieł sztuki najwyższej klasy i określenie "perła Sierakowa" nie jest w niczym przesadzone. Opalińscy pozostawili po sobie w miasteczku jeszcze jeden trwały ślad - zamek. Do dzisiejszych czasów zachowały się tylko fragmenty jego piwnic, na których w połowie lat 90. zrekonstruowano jedno z dwóch skrzydeł dawnej budowli. Dziś mieści się tam Muzeum - Zamek Opalińskich. Chroni się w Sierakowie nie tylko zabytki. Miasto stanowi centrum Sierakowskiego Parku Krajobrazowego obejmującego swym zasięgiem cztery rezerwaty i liczne pomniki przyrody. W pobliskim Chalinie działa Ośrodek Edukacji Przyrodniczej. Wspomniałem o pomnażaniu darów natury. Ściślej rzecz ujmując chodzi o rozmnażanie. Koni. Właśnie z tymi czterokopytnymi stworzeniami kojarzy się wielu ludziom przede wszystkim Sieraków. Nic dziwnego - sierakowskie Stado Ogierów istnieje już od 171 lat i co roku odwiedza je tysiące turystów”.

Km 144,4 - most drogowy o znaczeniu lokalnym.

Km 144,2; lb - doskonale dojście do brzegu, blisko miasta. Brak jakiejkolwiek przystani z infrastrukturą.

Km 144; pb - wśród drzew ukryta wieś Marianowo. Zataczając łuki Warta kieruje się na południowy zachód.

Km 141,8; .pb - urocze miejsce do cumowania u stóp lasu.

Km 140,8; pb - Kobylarnia, niewielka wieś sołecka. Stąd warto wybrać się nad Jezioro Kłosowskie i obejrzeć Czaple Wyspy hektarowy rezerwat starodrzewu sosnowego i dębowego założony dla ochrony ptaków: bardzo rzadkich - sokola wędrownego, gągoła krzykliwego i bardziej powszechnych - czapli i kormorana. Jezioro Kłosowskie jest jednym z najpiękniejszych w Pojezierzu Międzychodzko-Sierakowskim.

Km 140,3; lb - cegielnia Kłosowce.

Km 137, 6; pb - ujście strugi z Jeziora Kłosowskiego. Tuż nad brzegiem, na wysokiej skarpie - wieś Chorzępowo.

Km 136 - prom górno linowy; lina 5,1 m nad wodą. Uwaga na mielizną – przy lewym brzegu ploso – płynąć prawym brzegiem. Na pb Zatom Stary na lb Zatom Nowy, wsie sołeckie. Dalej przez dwa kilometry na pb płaskie błonie, następnie las i strumyk wpadający małym wąwozie a na lewym brzegu cały czas wspaniały las mieszany: dęby, lipy, jesiony i sosny.

Km 133,1 ; lb - Aleksandrowo, samotny folwark rysujący się wyraziście. na skraju lasu. Wygodne miejsce do cumowania i biwaku. Po skręcie rzeki na południe otwiera się perspektywa na miasto.

Km 127,6 lb - Międzychód - ok. 11 tys. mieszkańców liczące miasto powiatowe wśród, jezior i lasów na pograniczu Wielkopolski i Ziemi Lubuskiej. Miejscowość ładna i zadbana o znaczeniu wczasowo ­turystycznym Jednorazowo ok. 2 tys. wczasowiczów). Prawa miejskie od XV w. Zabytki ładne, ale bezstylowe: dwa kościoły trochę XVIII - wiecznych kamienic na rynku.

„Międzychód to centrum Pojezierza Międzychodzko - Sierakowskiego położonego w zachodniej części Niziny Wielkopolsko - Kujawskiej u zbiegu trzech regionów naturalnych: Wysoczyzny Poznańskiej, Kotliny Gorzowskiej i Obniżenia Obrzańskiego. Miasto rozlokowało się w dolinie Warty, pomiędzy rzeką a Jeziorem Miejskim, w miejscu z natury obronnym. Występujące w pobliżu brody stanowiły w średniowieczu połączenia dróg w kierunku Pomorza Zachodniego, Międzyrzecza, Gorzowa i Santoka. Biegnące tędy szlaki handlowe zapewniały jego rozwój.

W źródłach pisanych Międzychód pojawia się stosunkowo późno, bo w 1378 r. Wystawiono tu wtedy dokument w sprawie zamiany Rokitna, posiadłości starosty wielkopolskiego Domarata z rodu Grzymalitów na wsie cysterskie Muchocin i Radgoszcz. Jednakże liczne grodziska z IX i X wieku znajdujące się w pobliżu miasta świadczą o stosunkowo gęstym zaludnieniu tego terenu już we wczesnym średniowieczu, z czego wnioskować należy, że jako osada istniał najprawdopodobniej już wcześniej. Zachowane źródła archiwalne nie podają, kiedy otrzymał prawa miejskie, wiadomo natomiast, że pod koniec XIV wieku był już miastem W ciągu wieków nazwę miasta pisano różnie Mezichod, Mjendsychod itp. Wiąże się ona z jego położeniem między brodami”.

Km 127 - most na drodze krajowej 160 Międzychód-Drezdenko.

Km 126,9 - pb - na skarpie nadbrzeżnej wielki las. Na lb - wzgórza. "Warta skręca na północny-zachód. Przy brzegach częste ostrogi.

Km 126,7 lb - Nadzór Wodny Międzychód (ul. Wały Jana Kazimierza 64-400 Międzychód, tel. 0-95 748 2824).

Km 123,5 : Ib -wieś sołecka Muchocin.

Km 120: pb - Mierzyn, wieś i ośrodek wczasowy nad Jeziorem Mierzyńskim na skraju Puszczy Noteckiej, przy drodze wojewódzkiej  nr.199 Międzychód - Skwierzyna Tu kończy się Pojezierze Międzychodzko-Sierakowskie. Wpływamy między wały przeciwpowodziowe, za nimi rozlegle łąki, na horyzoncie bór.

Km 118 - dawna granica polsko-niemiecka (w latach 1919-1939).

Km 113, 9; pb - Wiejce, puszczańska wieś agroturystyczna. Wał towarzyszy biegowi rzeki, od strony prawej tylko na odcinkach łąkowych.

Km 107; pb - wieś Nowy Dwór, pojedyncze zagrody na wysokim brzegu.

Km 105; pb - za wałem - dąbrowa. Stąd zakręt na południe.

Km 104; lb - Krasne Dłusko, pałac, majątek. Las za zabudowaniami. Rozpoczyna się bardzo długi prosty odcinek. Puszcza Notecka dalej towarzyszy Warcie.

Km 104,4 - 101,5 ciągnie się przysiółkami między rzeką i puszczą wieś Świniary z majątkiem po jej środku.

Km 92,5 - Skwierzyna, miasto w powiecie międzyrzeckim woj.Lubuskiego, siedziba gminy ok. 8 tys. mieszkańców. Historia nie oszczędziła miejscowości dotkliwych ciosów W XIII w. miasto należące do Śląska zagarnęli Brandenburczycy i sprzedali Krzyżakom. Odbite przez Łokietka stało się miastem królewskim. Było niszczone przez pożary a w 1945 r - przez ciężkie walki na podejściach do Odry. Wartościowy kościół gotycki z XV w.

            „Według autorów nielicznych zachowanych źródeł pisanych i kartograficznych, Skwierzyna rozwinęła się z niewielkiej osady rybackiej, która powstała w miejscu pradawnej przeprawy rzecznej u ujścia rzeki Obry do Warty. Tutaj krzyżowały się ważne szlaki lądowe (Wielkopolska- Pomorze Zachodnie- Brandenburgia) i wodne (Poznań-Santok-Szczecin), które przyczyniły się do rozwoju miasta. To prawdopodobnie tutaj, według wzmianek w kronikach, Bolesław Krzywousty przeprawiał się przez rzekę Wartę, by przepędzić Pomorzan, którzy „...na wprost Sątoku (...) wystawili gród przeciwny”.

Legenda mówi, że gród założył książę Świętopełk i około 1208 r. nadał mu pierwsze prawa miejskie. Taką wersję zdarzeń podaje najstarsza kronika miasta napisana prawdopodobnie przez XVIII-wiecznego pisarza miejskiego oraz fragmentarycznie zachowana kronika Erasmusa Lassena z początku XIX wieku. Późniejsze źródła jednak wykluczają taką możliwość. Pewnym natomiast jest fakt, że z osady rybackiej później targowej, już w XII wieku rozwinęło się miasto, które w 1295 r. uzyskało pierwszą lokację. Prawa miejskie nadał Skwierzynie książę wielkopolski, Przemysł II.

Strażnica Wodna Skwierzyna  (66-440 Skwierzyna, tel. 0-95-717 03-73). Most drogowy
 z szosą Skwierzyna-Drezdenko. Dogodne miejsce na cumowanie przy lb, poniżej mostu.

Km 91 - most kolejowy na trasie Skwierzyna - Krzyż.

Km 90,7; lb - ujście Obry - interesującego, ładnego szlaku dla kajaków i małych łodzi żaglowych.

„Obra lewy dopływ Warty, długość szlaku kajakowego ok. 180 km. Ważniejsze miejscowości na szlaku: Kopanica, Zbąszyń, Trzciel, Międzyrzecz, Gorzyca, Bledlew, Stary Dworek, Skwierzyna. Całkowita długość Obry wynosi 253 km, a powierzchnia dorzecza 4021 m2. Wypływa w okolicach Wałkowa na wysokości 140 m n.p.m., wpada natomiast do Warty w Skwierzynie na wysokości 24 m n.p.m. Rzeka o zróżnicowanym charakterze, umożliwiająca organizację spływów zarówno dla początkujących jak i zaawansowanych; Paklica największy lewy dopływ Obry, długość szlaku kajakowego ok.30 km. Ważniejsze miejscowości na szlaku to: Lubrza, Gościkowo, Szumiąca, Skoki, Kuźnik, Międzyrzecz. Wspaniała rzeka na weekedowe spływy dla średnio zaawansowanych”.

MRU – Miedzyrzecki Rejon Umocniony

„Niezwykłym elementem krajobrazu okolic Międzyrzecza są zagubione wśród lasów i pól żelbetowe bryły bunkrów, potężne stalowe kopuły i ciągnące się kilometrami rzędy betonowych słupów, tzw. "zębów smoka" - zapór przeciwczołgowych.

Pozostałości fortyfikacji Międzyrzeckiego Rejonu Umocnionego do dziś budzą podziw swym ogromem, pobudzają wyobraźnię, zachęcają do zwiedzania, stanowiąc największą turystyczną ziemi międzyrzeckiej.Unikatowy na skalę europejską system fortyfikacji przyciąga rzesze turystów z kraju i zagranicy. Międzyrzecki Rejon Umocniony (MRU) został zbudowany przez Niemców w latach międzywojennych i w czasie II wojny światowej w celu obrony rubieży III Rzeszy.

Fortyfikacje tworzył system kilkudziesięciu żelbetowych bunkrów. Około 21 z nich było połączonych za pomocą podziemnych korytarzy znajdujących się na głębokości 30-50 m, tworzących istny labirynt o łącznej długości ok. 30 km! Jest nowocześniejszym niemieckim odpowiednikiem Linii Maginote"a. Zachowane obiekty rozproszone i połączone z podziemnymi korytarzami  odcinka centralnego to wielka atrakcja dla miłośników militariów, historii i przyrody. W części liczących ponad 30 km. korytarzy znajduje się rezerwat nietoperzy”.

Km 79; pb - ostatnie spotkanie z Puszczą Notecką. Warta skręca ku północy. Teraz widzimy przed sobą bardzo długą prostą i w jej perspektywie, w dali - wieżę. Przez następne 10 km będziemy płynąć przez teren zupełnie płaski, bagienno-łąkowo-olszowy, przerywany laskami. dąbrowami i sośniakami.

Km 75; pb - 1000 m od brzegu Murzynowo, wieś sołecka, majątek,

poczta. Na międzywalu dużo starorzeczy z czystą wodą i rybami. Bardzo dużo dobrych miejsc cumowania i biwakowania.

Km 69,9; pb – ujście Noteci do Warty.

jaz na Noteci w okolicach Drezdenka 54.44kB, 562x480 pix	MRU - tunele 32.06kB, 390x365 pix	ujście Obry 21.88kB, 490x448 pix
Warta w okolicach Sierakowa 11.44kB, 240x258 pix	Warta w Santoku 34.32kB, 195x225 pix