Już po raz 19. udało się uczniom naszego LO namówić nasze leniwe ciała pedagogiczne, żebyśmy zostawili ulubione piloty TV, tapczany i gazety i poszli z nimi na trasę zimowego rajdu. Uzbrojeni w mapy i GPS-y w drodze do Władysławowa zgubiliśmy się tylko raz i po 17 km marszu, oglądając lokalne atrakcje w postaci kemów (formy fluwioglacjalne) i bunkra (schron – obiekt fortyfikacyjny typu zakrytego), dotarliśmy do celu - Szkoły Podstawowej we Władysławowie. Tu czekała na nas pyszna pomidorówka w nieograniczonych ilościach i komfortowe legowiska w klasach. Wieczorem jak na każdym rajdzie nasi kochani uczniowie pozwolili nam wygrać w kosza, wiedząc, że nic tak nie poprawia humoru męskiej części kadry profesorskiej jak  sprawienie lania wszystkim startującym drużynom. Co jak co, ale podstawy psychologii mają opanowane.
Po meczu tradycyjne konkursy: krzyżówka, test krajoznawczy i wymyślanie legendy o Władysławowie. Wśród nagród rozdanych zwycięzcom największym zainteresowaniem cieszyły się długopisy, które nie piszą. Niestety, z żalem stwierdzam, że tym razem, mimo cennych nagród (długopisy, które piszą), nie powstał żaden limeryk o bazie rajdu.
Brak odpowiednio dużego pomieszczenia sprawił, że wieczorne śpiewanie odbywało się w podgrupach – 4 gitary. Trochę szkoda, bo jednak kilkadziesiąt osób śpiewających razem piosenki turystyczne, nawet fałszujących tak jak my, to już zupełnie inny klimat.
W późnych godzinach nocnych (w Indiach już świtało) udało nam się całe towarzystwo zagonić do śpiworków. Reszta nocy upłynęła (mam nadzieję) spokojnie.  O 8 rano ktoś „życzliwy” bardzo głośno obudził wszystkie sale, potem szybkie śniadanie, sprzątanie i w drogę. Część  osób, zaatakowana poprzedniego dnia przez własne buty, po opatrzeniu pęcherzy wróciła do Turku transportem samochodowym. Z 60 ludzi, którzy poszli na rajd ocalało ok. 40. Wśród krwiożerczych butów były nie tylko glany, ale też adidasy (wersja zimowa z kożuszkiem) i typowe pionierki górskie. Jak widać nasze lokalne Karpaty i Szadowskie Góry nie oszczędzą nawet twardzieli.
Po obowiązkowej fotce przed szkołą i wysłuchaniu instruktażu (opędzamy się kijami od wilków, nie dobijamy rannych) wracamy do Turku. Pogoda sprawiła nam niespodziankę – 20 cm śniegu, silny wiatr  NW (w prawy pośladek) – czyli to co na zimowym rajdzie tygrysy lubią najbardziej. Ponieważ polne drogi były zasypane, brnęliśmy przez lasy i pola w miarę najkrótszą trasą do domu. Po 3 godzinach marszu i kilku postojach na herbatę „z rumem”¹ dotarliśmy przed budynek naszego LO. I tylko szkoda, że następny zimowy dopiero za rok.

¹ Kiedy na postoju spytałem głośno, kto chce gorącej herbaty z termosu, nikt się nie zgłosił. Kiedy minutę później spytałem, czy ktoś chce herbaty z rumem, zgłosiło się kilkanaście osób. Bardzo ciekawe. Wypili pyszną, owocową, za słodką herbatę ”z rumem” bez rumu.

Więcej zdjeć na: https://picasaweb.google.com/koloturystyczne/ZimowyDoWAdysAwowa2012#

W.W.

72.67kB, 680x521 pix	80.68kB, 680x564 pix	64.4kB, 680x552 pix
56.07kB, 680x581 pix	58.01kB, 680x596 pix	87.61kB, 680x547 pix
78.99kB, 680x468 pix	73.73kB, 680x605 pix	91.47kB, 680x613 pix
43.95kB, 680x433 pix